Είχε πρηστεί το πόδι μου στη γάμπα και είχε πιάσει μέσα πύον. Με εγχείρησε ο γιατρός ο Φούρας της Τρεκλίστρας. Με (ε)κουράρισε δέκα ημέρες και έγινα καλά. Αν με άφηναν θα πάθαινα γάγγραινα και θα μου έκοβαν το πόδι. Αυτός ο γιατρός ήταν σωτήρας της επαρχίας. Να συχωρεθεί η ψυχούλα του...
Η δεύτερη φορά ήταν όταν είχα προσβληθεί από τύφο. «Κοιλιακά» την έλεγαν την αρρώστια αυτή. Εάν δεν ήταν η αδερφή της μάνας μου η θεια Βγενιά, να με πάει στον γιατρό, στον κ.Κατσούλα στην Αχαγιά να με δει, θα πέθαινα ασφαλώς. Θυμάμαι η θεια μου κάθε ημέρα έσφαζε ένα κοτόπουλο και μου έδινε το ζουμί, διότι τα άντερά μου ήταν σαν τσιγαρόχαρτο και θα τρύπαγαν εάν έτρωγα κάτι άλλο. Μη η θεια μου, θα ήμουν προ πολλού στας αιωνίους μονάς. Μεγάλη η υποχρέωση. Ας είναι η ψυχή της μεταξύ των αγίων του Θεού...
Η τρίτη περίπτωση ήταν που μας βομβάρδιζαν οι Γερμανοί με είκοσι αεροπλάνα στις 29 Ιουλίου 1943 και εκεί είχα την τύχη την καλή να γλιτώσω...
Η τέταρτη φορά ήταν στις 10 Απριλίου 1948, όταν κατέλαβαν τα Καλάβρυτα οι Αντάρτες. «Δημοκρατικό Στρατό» τον λέγανε και εκεί σκοτώθηκε πολύς κόσμος. Στρατιώτες και πολίτες και από τους Αντάρτες. Και εκεί είχα την τύχη να γλιτώσω.
Πόσο θα ήθελα να ήμουν ένα παιδί της εποχής εκείνης... Που παίζαμε πετροπόλεμο η κάτω ρούγα με την απάνω ρούγα. Είχαμε και καπεταναίους, η κάθε ομάδα. Κάθε βράδυ κάναμε μάχη στα αλώνια.
Όταν πηγαίναμε με τις γίδες μας στη γλυνίτσα, εμείς τα παιδιά περνάγαμε τις γίδες από το ποτάμι. «Του μπάρεσι το ποτάμι» το λέγανε. Όλα τα παιδιά παίζαμε στον Άγιο Δημήτριο «σωμάδες». Πηγαίναμε για καβούρια στο ποτάμι. Το μεσημέρι πήγαινε ένας από εμάς να φέρει το φαΐ από το χωριό. Αν σας ειπώ τι φαγητό ήταν αυτό... Μια φέτα ψωμί και λίγο τυρί ή πάστα από ντομάτα. Και τι δεν θα έδινα να ερχότανε η εποχή αυτή...
Θυμάμαι κάθε μεσημέρι το καλοκαίρι πηγαίναμε στο ποτάμι για μπάνιο, όλα τα παιδιά. Συμμαχούσαμε το μεσημέρι και πηγαίναμε για μπάνιο στο ποτάμι. Σελινούντα το λέγανε. Πήγαζε από τον Ερύμανθο, ή Ωλονό τον λέγανε... Σάματι είχαμε μαγιό; Με αδαμιαία περιβολή...
Μετά σκαρίζαμε (βγάζαμε στη βοσκή) τις γίδες μας. Και εκεί που πηγαίναμε, κανονίζαμε, άλλος να ανάψει μια φωτιά, άλλος να φυλάει τα ζωντανά μας, άλλος να πάει στο χωράφι του να φέρει αραποσίτια να τα ψήσουμε. Όταν (ε)ψηνόντουσαν τα (ε)ρίχναμε στο ποτάμι να παγώσουν, και μετά τα τρώγαμε.
Το ίδιο γινόταν όταν γίνονταν τα σταφύλια στα αμπέλια μας. Ποτέ δεν διανοηθήκαμε να πάμε σε ξένα αμπέλια ή χωράφια. Όταν έπεφτε ο ήλιος, τα μαζεύαμε και πηγαίναμε στο χωριό μας. Και εκεί πάλι συνεχιζόταν το παιχνίδι μας... Ώσπου κατάκοποι πέφταμε για ύπνο...
Πόσο θα ήθελα να ευρισκόμουν σε αυτήν την ωραία ζωή, την ανέμελη. Τώρα τα σημερινά παιδιά είναι δυστυχισμένα. Δεν έχουν αλάνες, ούτε αλώνια να παίξουν. Ως μόνη παρέα έχουν αυτό το χαζοκούτι που το λένε τηλεόραση. Βλέπεις, υπάρχουν και παλιάνθρωποι, διεστραμμένοι και κακοί. Ο κάθε γονιός δεν αφήνει το παιδί του να βγει έξω μόνο του...
Επιμέλεια: Ανδρέας Νικ. Καράμπελας
Ο Αντρέας Νικ. Καράμπελας γεννήθηκε το 1965 στην Αθήνα. Μεγάλωσε στη Γούβα (Άγιος Αρτέμιος). Σπούδασε Φυσικός στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Από το 1990 κατοικεί στο Λαγονήσι. Δούλεψε παραδίδοντας ιδιαίτερα μαθήματα για 20 χρόνια, έδωσε ΑΣΕΠ και τώρα διδάσκει στο Λύκειο Αναβύσσου. Έχει μία κόρη. Έχει εκδόσει το βιβλίο-λεύκωμα «Το Λαγονήσι που αγαπήσαμε» και το διήγημα «Κυριακής χαρά» που έλαβε 3η θέση σε Πανελλήνιο διαγωνισμό και εξεδόθη στη συλλογή βραβευθέντων.
