Τη Δευτέρα πρωί-πρωί (ε)ξεκινούσανε οι χωριανοί μου με τα ζώα τους, με χαρές και τραγούδια να μαζέψουν το βελάνι. Άλλοι ανέβαιναν στο δέντρο και το ράβδιζαν, εμείς τα παιδιά το μαζεύαμε, άλλοι το κουβάλαγαν. Η μεγάλη μας χαρά ήταν που δεν πηγαίναμε στο σχολείο... Κατά την ώρα του μαζέματος ακουγότανε το τραγούδι. Το μαζεύαμε στου Φιλιππακά το αλώνι. Ήταν πετράλωνο. Και κατόπιν το μοίραζαν να το φάνε τα χοιρινά μας
Δεν θα ξεχάσω και το ξέφυλλο των αραποσιτιών. Και εκεί ακουγότανε το τραγούδι μες τη νύχτα, καθότι το ξεφυλλίζαμε το βράδυ. Διότι την ημέρα κάναμε άλλες δουλειές... Επίσης όταν βγάζαμε τα αυλάκια. Όταν απολάγαμε τα λιβάδια να βοσκήσουν τα χοντρικά, τα άλογα και τα μουλάρια, διότι αυτά έκαναν χωράφι...
Θα μου μείνει αξέχαστος ο τρύγος των αμπελιών μας. Άκουγες πέρα στα αμπέλια τραγούδια και γλέντια. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μου τον μούστο που ήταν άψητος μέσα στο βαρέλι μας. Ώσπου να γίνει κρασί τον πίναμε από την τάπα του βαρελιού... Όπως ήταν γλυκός ο μούστος (ε)πινότανε άνετα...
Όσο για τις αποκριές, εκεί ήταν η κορύφωση του γλεντιού... Ντυμένοι οι χωριανοί μου με μάσκες. «Μπούλες» τις λέγανε. Άλλος γαμπρός, άλλος νύφη, και (ε)κάναμε τον γάμο στου Μπούμπουκα, ξεκινώντας από το χωριό μας με νταούλια και πίπιζες. Θυμάμαι γαμπρός ήταν ο Αντώνης ο Καρακάσης. Νύφη ήταν ο Χρήστος ο Μελέγγος. Αχ και να ερχόσαντε τα χρόνια εκείνα... Τα σημερινά χρόνια δεν πιάνουν μπάζα μπροστά σε εκείνα. Τα σημερινά είναι αγχώδη και άχαρα...
Θα μου μείνουν αξέχαστα τα γιορτάσια όπως λέγαμε. Το κέρασμά μας ήταν λίγη μουσταλευριά. Αν καμιά οικογένεια είχε παντεσπάνι ήταν για εμάς πολυτέλεια. Λέγαμε μεταξύ μας «Ρε, μη το φας όλο, να πας και της μάνας σου.»
Όσο για γάμο, γλεντούσαμε από το Σάββατο το βράδυ στο τραπέζι της νύφης, και την Κυριακή το βράδυ στου γαμπρού. Κράταγε το γλέντι τέσσερις ημέρες...
Θυμάμαι επίσης όταν ήταν η σειρά μου να πάω με τις γίδες του χωριού μου. Ο κάθε οικογενειάρχης είχε μια και δυο γίδες που τις είχε στο σπίτι του, κι ας είχε άλλα γίδια και πρόβατα. Τα πρώτα ήσαν μανάρια και τα είχαμε στο κατώι μας. Κάθε πρωί χτυπούσε το καμπανάκι του σχολείου μας και πήγαινε ο καθένας μας τις γίδες του στον πλάτανο του Φιλιππακά, διότι εκεί μαζευόσαντε όλα τα γίδια και τα έπαιρνε ο τσοπάνης να πάει να τα βοσκήσει. Είχαμε σειρά. Πότε εγώ, πότε άλλο παιδί. Έπεφτε η σειρά μας μια φορά το μήνα. Βλέπεις ήμασταν πολλές οικογένειες και τα γίδια μαζευόσαντε κάπου εβδομήντα. Η χαρά μου ήταν να ερχόταν η σειρά μου... Τα πήγαινα στον Άγιο Γεώργιο, ψηλά μέχρι τον Αη Λια... Τα έφερνα το βράδυ τηλωμένα. Τα έφερνα πάλι στον πλάτανο του Φιλιππακά και το καθένα μόνο του πήγαινε στο σπίτι του. Λες και ήσαν άνθρωποι... Και το πρωί είχε άλλος σειρά. Και πάλι το ίδιο... Μου έδινε η μανούλα μου λίγο ψωμί και για προσφάι ό,τι είχαμε, ανάλογα με την εποχή. Πότε ένα κομμάτι τυρί, πότε ντομάτες, κ.τ.λ.
Ο καθένας άρμεγε τα γίδια του και με το γάλα αυτό φτιάναμε γαλατόπιτες, ή κάναμε δανεικαριά με το γάλα με άλλες γειτόνισσες. Εμείς κάναμε δανεικαριά με την Χρυσούλα της Πόπης... Μια βδομάδα αυτή, μια βδομάδα εμείς... Και έτσι μαζευότανε περισσότερο γάλα και με αυτό βάζαμε το τυρί της χρονιάς μας.
Επιμέλεια Ανδρέα Νικ.Καράμπελα
Ο Αντρέας Νικ. Καράμπελας γεννήθηκε το 1965 στην Αθήνα. Μεγάλωσε στη Γούβα (Άγιος Αρτέμιος). Σπούδασε Φυσικός στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Από το 1990 κατοικεί στο Λαγονήσι. Δούλεψε παραδίδοντας ιδιαίτερα μαθήματα για 20 χρόνια, έδωσε ΑΣΕΠ και τώρα διδάσκει στο Λύκειο Αναβύσσου. Έχει μία κόρη. Έχει εκδόσει το βιβλίο-λεύκωμα «Το Λαγονήσι που αγαπήσαμε» και το διήγημα «Κυριακής χαρά» που έλαβε 3η θέση σε Πανελλήνιο διαγωνισμό και εξεδόθη στη συλλογή βραβευθέντων.
