Αλλά ήταν ακοίμητος σκοπός και κάθισε ως βράχος κοντά μας. Βλέπετε, τότε (ε)πλήρωνε πενήντα δραχμές κάθε μήνα ως δίδακτρα. Τι να πούλαγε να οικονομήσει τα δίδακτρα; Ποτέ δεν θα τα ξεχάσω όλα αυτά... Θυμάμαι κάποτε που ήμουν μαθητής, μαζεύανε χρήματα να πάμε εκδρομή στον Πύργο. Το είπα στον πατέρα μου, να μου δώσει δέκα δραχμές, διότι τόσο είχε το εισιτήριο. Πού να βρει ο πατέρας μου τα λεφτά αυτά; «Δεν έχω παιδάκι μου». Δυστυχώς την εποχή εκείνη πληρώναμε δίδακτρα. Να φανταστείς ήθελε ο πατέρας μου εκατό δραχμές το μήνα. Ήμασταν δύο παιδιά και καταλαβαίνει κανείς πώς τα έβγαζε πέρα...
Ο πατέρας μου είχε την κακή τύχη να παντρευτεί δυο φορές. Με την πρώτη του γυναίκα έκανε δυο παιδιά. Την Ευγενία και τον Αλέξη. Αλλά η μάνα των παιδιών του έφυγε από τη ζωή και άφησε τον πατέρα μου με δυο μωρά. Ελευθερία την έλεγαν την κακομοίρα, θεός σχωρέσ’την. Τι να έκανε ο πατέρας μου με δυο μωρά... Ήταν κι αυτός νέος...
Έπειτα παντρεύτηκε τη μητέρα μου. Ανδρομάχη την έλεγαν. Μαζί της έκανε τέσσερα παιδιά. Ένα κορίτσι και τρία αγόρια, εκτός από ένα παιδάκι τον Μιχαλάκη μας που μας έφυγε από την παρέα όταν ήταν πέντε χρονών. (Ε)πήγε εκεί ψηλά με τους αγγέλους. Όταν παντρεύτηκε την μητέρα μου –θα είμαι υπερήφανος πολύ για την μητέρα μου- αγάπησε περισσότερο τα δύο ορφανά. Με στοργή και αγάπη πολλή, ανάθρεψε όλα τα παιδιά. Θυμάμαι όταν ερχόταν καμιά φορά στο σπίτι μας ο πατέρας της πρώτης γυναίκας του πατέρα μου, η μανούλα μου τον έλεγε πατέρα. Τι εννοούσε με αυτό; Ότι «εγώ αντικατέστησα την κόρη σου, την μάνα των εγγονιών σου». Όταν το θυμάμαι αυτό... «Κάθισε πατέρα να σου βάλω να φας, κ.τ.λ.»...
Όταν (ε)μεγάλωσε η Ευγενία πήγε στο Γυμνάσιο Καλαβρύτων. Η μητέρα μου να πηγαίνει ζαλωμένη με ένα τράιστο (τάιστρο: σακκίδιο για το τάισμα ζώων) με διάφορα στα Καλάβρυτα και της πήγαινε διάφορα τρόφιμα...
Αυτά τα παιδάκια γνώρισαν ως μάνα τη μητέρα μου. Όταν μεγαλώσαμε και εμείς, ποτέ δεν είχαμε σκεφτεί ότι είμαστε από άλλη μάνα. Όλα μαζί (ε)λέγαμε «η μάνα μας»... Έκανε τη νύχτα μέρα να μας μεγαλώσει. Πότε να σκάβει στην Αχαγιά, και πότε στο Μάνεσι, να θερίζει, να σκαλίζει, και γενικά να κάνει όλες τις δουλειές, αντρικές και γυναικείες...Η μανούλα μου να μαζεύει χόρτα να μας κάνει λαχανόπιτα, που θα μου μένει αξέχαστη η γεύση της.
Όταν αρρώστησε η μητέρα μας την (ε)φέραμε στο νοσοκομείο στην Αθήνα και μας έλεγε «Άμα πεθάνω να με πάτε στο χωριό μου. Σας αφήνω την ευχή μου.» Όπως το είπε, έτσι και έγινε. Μανούλα μου δεν θα σε ξεχάσω ποτέ, ό,τι και να γίνει... Το ίδιο και ο πατέρας μου. Πέθανε στην Αθήνα. Τον πήγαμε στα πατρικά χώματα κοντά στη σύντροφό του...
Έχω μια μεγάλη υποχρέωση από τους γονείς μου. Πάντα θα θυμάμαι, όπου κι αν πάω και ό,τι και να γίνω. Ένα κεράκι θα είναι η τέρψη της ψυχής τους. Θα μου μείνουν αξέχαστες οι συμβουλές του πατέρα μου. "Νίκο παιδί μου πρόσεχε. Η ζωή έχει λακκούβες..."
Επιμέλεια Ανδρέας Νικ. Καράμπελας
Ο Αντρέας Νικ. Καράμπελας γεννήθηκε το 1965 στην Αθήνα. Μεγάλωσε στη Γούβα (Άγιος Αρτέμιος). Σπούδασε Φυσικός στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Από το 1990 κατοικεί στο Λαγονήσι. Δούλεψε παραδίδοντας ιδιαίτερα μαθήματα για 20 χρόνια, έδωσε ΑΣΕΠ και τώρα διδάσκει στο Λύκειο Αναβύσσου. Έχει μία κόρη. Έχει εκδόσει το βιβλίο-λεύκωμα «Το Λαγονήσι που αγαπήσαμε» και το διήγημα «Κυριακής χαρά» που έλαβε 3η θέση σε Πανελλήνιο διαγωνισμό και εξεδόθη στη συλλογή βραβευθέντων.
