Άρθρα-απόψεις
Δημοσιεύουμε ένα ποιήμα του συγχωριανού μας Ιωάννη Δαλάπα, το οποίο, μπορεί να αφιερωθεί στο κτίριο του Παλιού Σχολείου στο Μάνεσι Καλαβρύτων. Ένα κτίριο, απαράμιλλης ομορφιάς που σκέκεται αγέρωχο στο πέρασμα του χρόνου.
Γράφει ο Νίκος Παπακωσταντόπουλος
Με την εισβολή των τούρκων στην Ελλάδα μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453, τις πρώτες κιόλας δεκαετίες οι κατακτητές κατέλαβαν σταδιακά τις καλλιεργήσιμες και εύφορες εκτάσεις.
Γράφει ο Αντώνης Νικολακόπουλος
ΜΑΝΕΣΙ 1982
Ήταν η μεγάλη εβδομάδα, πριν τις 18 Απριλίου 1982, ημέρα του Πάσχα και γύρω από ένα μικρό τραπέζι στο μικρό καφεπαντοπωλείο του Δημητράκη Μαντά έπιναν το ουζάκι τους μια παρέα με νέους του χωριού.
Τού Ιωάννη Δαλάπα
Ένας δρόμος
η αρχή και το τέλος του χωριού μου.
Κάπου στο μεσόδρομο
άνοιξα τα μάτια
καλημέρισα τη ζωή...
Μου γέλασε.
Η παρακάτω ιστορία που θα διαβάσετε είναι δυστυχώς η εικόνα των περισσότερων χωριών στην επαρχία.
Γράφει ο Βασίλης Κλ.Τζελέπης
Ήταν 65 χρόνια πριν, όταν οι μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Μανεσίου, μαζί με τον δάσκαλό μας, Κωνσταντίνο Σταθούλια, βγάλαμε αυτήν την αναμνηστική φωτογραφία.
Ποίημα του Ιωάννη Δαλάπα
Χιονισμένα τα βουνά, και οι πεδιάδες
αδύναμες στην παγωνιά του χρόνου.
Οι ώρες, όμως, της πρώτης άνοιξης
δεν υποχωρούν στο γέρμα της ημέρας.
Γράφει ο συγχωριανός μας Ιωάννης Δαλάπας
Τούτα τα κεραμίδια κάποτε
έσταζαν ήλιο,
θώπευαν την νύχτα και τ’ αστέρια της,
ήταν γεμάτα ζωή κι αγάπη.